Evert

Evert was de man die een vergadering met zo’n 50 deelnemers onder schot hield.

Ik leerde Evert kennen midden tachtiger jaren. Hij was juwelier. Hij had halverwege de jaren zeventig zijn winkel verplaatst vanuit de Haarlemse binnenstad naar de nieuwe stadswijk Schalkwijk. Het hart van de wijk wordt gevormd door een groot winkelcentrum.

Het bleek een goede zet te zijn geweest. De zaak floreerde en Evert verdiende een goede boterham. Maar Evert had meer energie en ambitie dan de juweliersrol van hem vergde.

De belangen van het winkelcentrum werden behartigd door een Coöperatieve Vereniging van Eigenaren en door een winkeliersvereniging. Dat vond Evert interessant. Hij had een mening over de ontwikkeling van het centrum. En hij kon zijn mening prima verwoorden. Het duurde niet lang of Evert zat in beide besturen.

De meeste ondernemers die bestuursfuncties aannemen doen dit uit eigenbelang. Dat zal voor Evert in aanvang ook wel een beetje gegolden hebben. Maar al snel werd zijn mening en aanpak van de problemen als onbevooroordeeld gewaardeerd. Je kan er op wachten, zo’n man is een ideale voorzitter.

In die hoedanigheid vroeg hij mij toe te treden tot het bestuur van de winkeliersvereniging. Ik leidde in die tijd de NMB vestiging in het winkelcentrum en ik had ook Evert als klant. Hij kwam een keer bij mij langs op kantoor en vroeg mij of ik penningmeester van de winkeliersvereniging wilde worden. “En als je het niet doet, dan vraag ik je collega van de ABN”, zei hij met een twinkeling in zijn ogen. Nou ja, daar kon ik geen nee tegen zeggen.

Ik vond Evert vanaf het begin dat ik hem leerde kennen een geschikte vent. Een beetje ouderwets in zijn doen en laten maar vooruitstrevend en doelgericht in zijn denken.

Toen het winkelcentrum overdekt en uitgebreid zou worden leerde ik hem heel goed kennen. De gemeente moest daar zijn toestemming voor geven en dat was niet eenvoudig. Het linkse stadsbestuur, toen nog wel, stond niet meteen te juichen. Samen met Evert bezocht ik de vergaderingen van alle politieke raadsfracties.

Ook daar werd het de raadsleden al snel  duidelijk dat het belang wat Evert diende verder strekte dan alleen het zijne. Nadat de gemeente groen licht had gegeven moesten de leden van de Coöperatieve Vereniging van Eigenaren het uiteindelijke jawoord geven. Dat gebeurde tijdens de vergadering waar ik dit verhaal mee begon.

Toen het agendapunt over dit besluit aan de orde kwam, rommelde Evert even onder zijn bestuurstafel en toonde hij een watergeweer van ruim een meter en richtte die op de leden. Hij sprak toen de woorden “wie durft er nu nog nee te zeggen“. Niemand natuurlijk. Het geweer kon weer terug naar de speelgoedwinkel.

Evert heeft helaas niet lang van het verruimde en overdekte winkelcentrum kunnen genieten. Kort na de opening overleed hij aan kanker. De wethouder heeft hem op zijn ziekbed nog de erepenning van de stad uitgereikt. En als grootste eerbetoon is het voorplein van het winkelcentrum naar hem vernoemd.

Evert, een man om nooit te vergeten.

 

Dit is het laatste verhaal voor de zomerstop. Iedereen een mooie vakantie.